BEST OF JODYS BOX: THE CLAPTRAP ΠΟΥ ΠΕΡΝΑΕΙ ΩΣ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΣΤΟ MOTOCROSS
Από τον Jody Weisel
Ένα μεγάλο ποσοστό των αγώνων μοτοσικλέτας έχει να κάνει με την αυταπάτη. Αν αγωνίζεσαι, ξέρεις το τελετουργικό. Ξεκινά με την ιδέα ότι αυτό το μοτοκρός είναι το πιο επικίνδυνο άθλημα στον κόσμο. Όλοι το αγοράζουμε - κάνει το μοτοκρός να φαίνεται πολύ πιο σημαντικό - αλλά περισσότεροι άνθρωποι σκοτώνονται στα γήπεδα του γκολφ από κεραυνούς παρά στο μοτοκρός. Λέμε στον εαυτό μας ότι κάνουμε κάτι που μόνο λίγοι άνθρωποι στον κόσμο είναι ικανοί να κάνουν — αλλά το γεγονός είναι ότι ο καθένας μπορεί να το κάνει (αποδεικνύεται από το γεγονός ότι παιδιά τεσσάρων ετών, συνταξιούχοι 66 ετών και οι ακρωτηριασμένοι έχουν διαπρέψει στο άθλημα). Όλοι ισχυριζόμαστε ότι είμαστε σε κορυφαία φόρμα και θα επαναλάβουμε, στο τέλος, μια μελέτη 50 ετών (με ελάχιστη ή καθόλου επιστημονική υποστήριξη) ότι το μοτοκρός είναι το δεύτερο πιο σκληρό άθλημα στον κόσμο. Πρέπει να ξέρετε ότι δεν είναι αλήθεια όταν ανακαλύπτετε ότι ο επιστήμονας πιστεύει ότι το ποδόσφαιρο είναι το πιο σκληρό άθλημα στον κόσμο. Ναι σωστά, το πιο σκληρό αν υπολογίζεις να βγάζεις λεκέδες από γρασίδι από το σορτς σου!
* * * * * * * * * * * * * * * *
Παραδέχομαι ότι παραπλανώμαι όσο ο επόμενος τύπος, αλλά μόνο επειδή επιλέγω να είμαι. Δεν είμαι σε καλή κατάσταση (και ούτε πολλοί ακριβοπληρωμένοι εργοστασιακοί αναβάτες). Δεν κάνω κάτι που μόνο λίγοι άνθρωποι μπορούν να κάνουν (εξάλλου βγάζω το ψωμί μου δοκιμάζοντας μοτοσυκλέτες που έχουν πουληθεί πολλά εκατομμύρια κατά τη διάρκεια της καριέρας μου). Δεν κάνω κάτι επικίνδυνο και ακόμα κι αν ήμουν, δεν θα το έκανα επικίνδυνα (αν είναι πιστευτό το στατιστικό, έχω 250 φορές περισσότερες πιθανότητες να με χτυπήσει τρένο).
* * * * * * * * * * * * * * * *
Θα δικαιολογηθήκατε να πιστεύετε ότι αυταπατώ τον εαυτό μου πιστεύοντας ότι έχω παραπλανηθεί ότι το μοτοκρός δεν είναι σωματικά απαιτητικό, μοναδικό ή επικίνδυνο. Φυσικά και είναι, αλλά ας μην μπερδεύουμε όλο αυτό. Δείτε αυτά τα γεγονότα. (1) Όταν πέφτει η πύλη, ξέρω ακριβώς τι κάνω και γιατί. (2) Πηγαίνω στην ίδια κατεύθυνση με τα άλλα 39 παιδιά και αν δεν είμαι, έχω κάνει κάτι τρομερά λάθος. (3) Δεν έχω σκοπό να πηδήξω τίποτα πέρα από τις δυνατότητές μου (όσο ανόητος κι αν φαίνομαι να κυλάω πάνω από ένα διπλό, θα φαινόταν πιο ανόητος στο γύψο). (4) Δεν ξεφεύγω ποτέ από ασθενοφόρο. (5) Δεν τηρώ τη φιλοσοφία «κερδίζεις ή πεθαίνεις προσπαθώντας» στο μοτοκρός (ή στον αυτοκινητόδρομο).
* * * * * * * * * * * * * * * *
Η αυταπάτη, είτε η ίδια είτε η εξωτερική, μπορεί να είναι καλό πράγμα. Μας κρατάει όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά. Ανάβει την ανάφλεξη της ελπίδας όταν η σπίθα είναι αδύναμη. Και, υποσυνείδητα πρέπει να θέλουμε να παραπλανηθούμε για να πέσουμε σε κάποια από τα claptrap που περνάει ως αλήθεια στο μοτοκρός. Ακολουθούν μερικά κοινά παραδείγματα.
Ο ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΜΟΤΟΣΥΚΛΕΤΩΝ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΘΑΥΜΑΣΙΟ ΠΡΑΓΜΑ, ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΥΠΕΡΩΡΙΕΣ ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΠΕΣΕΙ Η ΠΥΛΗ ΚΑΙ ΞΑΝΑΡΧΙΣΕΙ ΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΑΦΟΥ ΒΓΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΙΣΤΙΑ.
* * * * * * * * * * * * * * * *
«Τζόντι, θα πας στο Chicken Licks Raceway αυτό το Σαββατοκύριακο;» ρωτάει η Stumpy Phalange.
"Οχι!" είπα με έμφαση. «Αυτό το κομμάτι είναι ένα αστείο. Οι χρόνοι γύρου είναι λιγότεροι από ένα λεπτό. Δεν είναι ποτέ προετοιμασμένο. Και πάντα ισχυρίζονται ότι το υδροφόρο είναι χαλασμένο».
«Άκουσα ότι έχουν φτιάξει ένα εντελώς νέο κομμάτι. Υποτίθεται ότι είναι πολύ καλό. Έφεραν 70 φορτηγά πηλός», είπε ο Stumpmaster.
«Κουλ», είπα. «Πάρε με στις 7:00».
Και όταν ο Stumpy και εγώ οδηγήσαμε μέχρι την μπροστινή πύλη του Chicken Licks, μας υποδέχτηκε η ίδια παλιά πίστα 57 δευτερολέπτων με κουλοχέρη.
* * * * * * * * * * * * * * * *
«Τζόντι», ρώτησε ο Τρελός Ντέιβ το βράδυ του Σαββάτου. «Μπορώ να δανειστώ ένα ποδήλατο για αύριο; Το δικό μου είναι στο μαγαζί."
«Σίγουρα», απάντησα. «Μπορείς να οδηγήσεις το ποδήλατο της πρακτικής μου».
«Ω. Θα προτιμούσα όχι», είπε ο Ντέιβ. «Την τελευταία φορά που οδήγησα αυτό το ποδήλατο κόντεψε να με σκοτώσει. Ο κινητήρας ήταν σαν διακόπτης φώτων, η ανάρτηση με χτύπησε μέχρι θανάτου και άλλαξε στην κατηφόρα».
«Μην ανησυχείς», είπα. «Το έχω ξαναχτίσει από τότε. Ο Bones πέρασε από την ανάρτηση, ο Buddy διέλυσε τον κινητήρα και το πράγμα είναι σαν καινούργιο».
Αργότερα εκείνη την ημέρα ρώτησα τον Ντέιβ πώς του άρεσε το ποδήλατο. «Ήταν απίστευτο», είπε. «Πραγματικά το διόρθωσαν».
Η αλήθεια? Δεν το είχα αγγίξει από την τελευταία φορά που το έτρεξε.
* * * * * * * * * * * * * * * *
«Τι έπαθες στο πρώτο moto;» Ρώτησα τον Τζίμι Μακ στα πιτ.
«Τα χέρια μου σηκώθηκαν στον τρίτο γύρο. Κλείδωσαν στερεά. Παραλίγο να τρακάρω στην πλάτη ευθεία γιατί δεν μπορούσα να κλείσω το γκάζι. Έπρεπε να βγω από την πίστα», είπε.
«Τζίμι», είπα. "Μπορώ να σε βοηθήσω. Ο Δρ Τζεφ Σπένσερ μου έδωσε αυτά τα χάπια που εξαλείφουν την αντλία του βραχίονα. Τα ανέπτυξε όταν ήταν ο εσωτερικός εκπαιδευτής της Team Honda. Πραγματικά δουλεύουν. Παίρνετε ένα 30 λεπτά πριν από το moto σας και δεν μπορείτε να πάρετε την αντλία βραχίονα. Λειτουργούν σε μια βάση ενυδάτωσης καλίου. Μου έχει μείνει μόνο ένα, αλλά θα σας το δώσω».
Φυσικά, ο Jimmy ολοκλήρωσε το δεύτερο moto με τρελά χρώματα και είχα πολλά περισσότερα Advil από όπου προερχόταν αυτό.
* * * * * * * * * * * * * * * *
«Θα αγωνιστείτε στον μεγάλο προκριματικό CPU International Cup τον επόμενο μήνα», ρώτησε ο Fred Phalange.
«Όχι, δεν μπορώ να αντέξω οικονομικά», απάντησα.
«Φυσικά και μπορείς, το τέλος εισόδου είναι μόνο 40$», απάντησε ο Φρεντ.
«Δεν υπολογίζετε ότι θα έπρεπε να αγωνιστώ σε τρία προκριματικά και έναν περιφερειακό για να γίνω αποδεκτός», είπα. "Επιπλέον, ξεχάσατε να αναφέρετε το τέλος πύλης για τον προκριματικό, την ενοικίαση αναμεταδότη 30 $ ή ότι οι τελικοί του Διεθνούς Κυπέλλου CPU είναι στο Αϊντάχο και το τέλος πύλης εκεί είναι 20 $, συν πρέπει να αγοράσετε ένα μέρος για κάμπινγκ για 50 $, 250 $ για έναν αναμεταδότη (γιατί δεν τα νοικιάζουν εκεί) και το τέλος εισόδου για το τελικό CPU είναι 300 $. Θα έπρεπε να περιμένω να κυκλοφορήσει το δεύτερο moto μου μετά από 27 μαθήματα minibike. Είναι επίσης μια διαδρομή 1500 μιλίων μετ' επιστροφής στο Αϊντάχο, η οποία θα ήταν 450 $ σε φυσικό αέριο. Αυτό αθροίζει έως και $3000. Νομίζω ότι θα μείνω σπίτι και θα αγωνιστώ 75 Σαββατοκύριακα για το κόστος που θα κόστιζε να κάνω έναν αγώνα που δεν σημαίνει τίποτα για μένα. Επιπλέον, δεν χρειάζεται να πάω με το αυτοκίνητο στο Αϊντάχο για να νικηθώ—μπορώ να το κάνω εδώ».
* * * * * * * * * * * * * * * *
Σε κάθε αγώνα οι γραμμές εκκίνησης είναι γεμάτες από ανθρώπους που πιστεύουν σε αυτό που κάνουν. Αυτό που πιστεύουν μπορεί να μην βασίζεται σε γεγονότα, αλλά βασίζεται σε κάτι πολύ πιο σημαντικό - τα όνειρα. Αγωνιζόμαστε τόσο πολύ στο μυαλό μας όσο και στην πίστα. Ο εγκέφαλος ενός δρομέα μοτοσικλέτας είναι θαυμάσιο πράγμα, λειτουργεί υπερωρίες μέχρι τη στιγμή που πέφτει η πύλη και αρχίζει να λειτουργεί ξανά αφού βγει από την πίστα.
* * * * * * * * * * * * * * * *
Τα σχόλια είναι κλειστά.