DZIAŁA WIDELEC: ŻYCIE I ŚMIERĆ WIDELCÓW POWIETRZNYCH

Teraz, gdy szaleństwo widelca powietrznego ustąpiło szeptu, tylko z Kawasaki KX2018F 450 wciąż działa w pełni Widelce Showa TAC które były obowiązkowe w ciągu ostatnich pięciu lat, czas spojrzeć wstecz, dlaczego Showa i Widły powietrzne Kayaba zawiodły tak spektakularnie, dlaczego po raz drugi zawiodły widelce i dlaczego KTM wyszedł z awarii widelca pneumatycznego na ostrym końcu drążka.

Widelce pneumatyczne nie są niczym nowym w motocrossie, czego dowodem są widelce pneumatyczne Kayaba 1976 mm firmy Yamaha z 35 roku. Najbardziej unikalnym wizualnie aspektem 41-letnich widelców pneumatycznych były akumulatory powietrza, które zastąpiły nakładki wideł. Dwa zbiorniki powietrza przypominały zestaw wskaźników motocykla ulicznego, prowadząc do widelców pneumatycznych Kayaba nazywanych widelcami „speedo & tach”.

Konstrukcja akumulatorów była niezwykle pomysłowa. Kanistry były puste, z wyjątkiem pływającego tłoka i dwóch zaworów Schradera na każdym kanistrze (jeden pod pływającym tłokiem i jeden nad nim). Tłok podzielił kanistry na dwie oddzielne komory ciśnieniowe, co pozwoliło na uzyskanie podwójnej prędkości. Sztuczka polegała na tym, aby w dolnym zaworze powietrza ustawić ciśnienie wystarczające do utrzymania wideł na odpowiedniej wysokości (sztywnieją one, gdy powietrze jest sprężane ruchem w górę). Górny zawór Schradera zasilał stronę wysokociśnieniową (nad tłokiem pływającym), a gdy widelec poruszał się w swoim skoku, ciśnienie powietrza w dolnej komorze popychało pływający tłok w górę w stosunku do wyższego ciśnienia wewnątrz pojemnika. Celem było posiadanie pluszowych widelców do małych i średnich nierówności dzięki niższemu ciśnieniu powietrza oraz bardziej liniowemu i sztywniejszemu ciśnieniu powietrza, gdy pływający tłok był popychany do góry. W 1976 roku MXA działał 27 psi po stronie niskiego ciśnienia i 50 psi po stronie wysokiego ciśnienia.

Umożliwiając regulację ciśnienia powietrza w niskich i wysokich komorach powietrznych, widły oferują bardzo szeroki zakres sprężyn. Widły można dostroić za pomocą zmian wysokości oleju, aby określić, kiedy zadziałałby efekt poprzeczny pływającego tłoka.

Podczas gdy widelec pneumatyczny Kayaba z 1976 roku był innowacyjny, widelce były skazane na niepowodzenie, ponieważ ich zawory były okropne i, jak jeźdźcy wkrótce się dowiedzieli, osiągnęli szczyt skoku odbicia. W drodze powrotnej doszli do szarpnięcia. Ale mimo że widelce Yamaha z 1976 roku nigdy nie widziały drugiego roku produkcji, lokalni jeźdźcy wyciągali sprężyny śrubowe z przednich widelców, wiercili otwór w kołpakach widelca i wkręcali zawory Schradera do otworów. Voila - niedrogie widelce powietrzne! Ale szaleństwo widelca powietrznego trwało tylko od 1976 do 1977 roku, a potem umarło.

Wszystko było ciche na przednim zawieszeniu pneumatycznym do 2013 roku, kiedy to zarówno Kawasaki, jak i Honda Widelce pneumatyczne Kayaba PSF Sprzęt OEM w CRF450 i KX450F. Wkrótce potem pojawiły się widelce powietrzne Showa SFF TAC. Pokaz lotniczy był ponownie włączony. Tym razem trwało to cztery lata, nim też zmarł, pozostawiając tylko Widelec pneumatyczny WP AER na stojąco.

Dlaczego więc widelec WP AER odniósł sukces tam, gdzie zawiodły Showa i Kayaba? To łatwe. WP zachował prosty widelec. Widelce pneumatyczne PSF i TAC były zbyt skomplikowane dla przeciętnego jeźdźca, aby je dostosować i zbyt trudne do utrzymania w najsłodszym miejscu po prawidłowej regulacji. Konsumenci nie lubili sprawdzać wielu zaworów powietrznych za każdym razem, gdy jechali - i zbuntowali się.

Dlaczego nie zbuntowali się przeciwko widelcom powietrznym KTM i Husky? Ponieważ widelce WP mają tylko jeden zawór powietrza. Zasadniczo WP właśnie zastąpiło sprężyny śrubowe ciśnieniem powietrza. Nie prosili powietrza, by zrobiło cokolwiek innego, ponieważ bardzo potrzebna komora równoważąca dostosowywała się. Okazuje się, że jeśli chodzi o zawory Schradera, trzy to zdecydowanie za dużo, dwa to wciąż za dużo, ale jeden jest w sam raz. Złotowłosa by to zatwierdziło.