Gołe KOŚCI: JAK STATYCZNE SAG MOŻE POMÓC WYBRAĆ ODPOWIEDNI STAWKĘ

Przez Bones Bacon

Zwis statyczny (znany również jako „swobodny zwis”) jest bardzo przydatnym narzędziem w wyborze właściwego współczynnika sprężystości, jeśli rozumiesz go poprawnie. Przez lata widziałem to wszystko. Jeźdźcy podeszli do mojej ciężarówki i powiedzieli mi, że ich rower nie radzi sobie dobrze, ale kiedy podniosłem ich rowery, aby postawić je na stojaku, zdałem sobie sprawę, że ich sprężyny tylnego amortyzatora są całkowicie wyładowane. Nie mieli żadnego statycznego ugięcia. Równie często chwytałem tylny błotnik, aby podnieść rower i czułem się, jakbym musiał go podnieść o milę kraju, zanim się przewróci. Mieli zdecydowanie za dużo statycznego ugięcia.

„STATYCZNE SAG JEST WAŻNE. JAK WAŻNE? PIERWSZY I NAJLEPSZY, STATYCZNY SAG,
PODCZAS PRAWIDŁOWEJ KONFIGURACJI MOGĄ POMÓC OZNACZYĆ, JEŚLI POTRZEBUJESZ
SZTYWNA LUB MIĘKKA SPRĘŻYNA. ”

Statyczny zwis jest ważny. Jak ważne? Przede wszystkim statyczne ugięcie, gdy jest właściwie ustawione, może pomóc ci określić, czy potrzebujesz sztywniejszej czy bardziej miękkiej sprężyny amortyzującej. Nie trzeba dodawać, że rower o zbyt dużym lub zbyt małym ugięciu statycznym nie wykorzysta swojego potencjału.

Zapad statyczny jest łatwiejszy do zmierzenia niż zapadnięcie się w wyścigu, ponieważ nie ma w tym udziału zawodników, chociaż musisz ustawić zapadanie się przed pomiarem zapadania się. Aby zmierzyć ugięcie statyczne, wykonaj pierwszy pomiar, stojąc na stojaku na rowerze, tak jak to robisz, gdy ustawiasz ugięcie wyścigowe. Uzyskaj dokładny pomiar od tylnej osi w górę (pod niewielkim kątem w kierunku łuku tylnego koła) do połączenia między błotnikiem a panelem bocznym. Najlepiej oznaczyć błotnik parzystą liczbą (powiedzmy, że ma 630 mm) i zapisać. Następnie zdejmij rower ze stojaka i niech ktoś przytrzyma poprzeczkę. Jeśli jesteś sam, możesz lekko oprzeć go o coś, aby go przytrzymać (najlepiej nie Lexusa twojej mamy lub żony), ale najlepiej skorzystać z pomocy przyjaciela, który trzyma rower. Naciśnij siedzenie, aby lekko ścisnąć amortyzator, a następnie pozwól mu wzrosnąć do naturalnej wysokości bez pomocy. Teraz ponownie wykonaj pomiar (powiedzmy, że tym razem wynosi 600 mm). Odejmij drugi pomiar od pierwszego. W naszej próbce byłoby to 630 mm - 600 mm = 30 mm.

JAKO ZASADA KADŁA, DLA DUŻYCH ROWERÓW POWINNA BYĆ MIĘDZY STATYCZNA SAG
30 mm i 40 mm. JEŚLI PO USTAWIENIU WYŚCIGU ZAPISZ SWOJĄ STATYCZNOŚĆ
SAG JEST WIĘCEJ NIŻ ZALECANE 40 mm
WIOSNA MOŻE BYĆ ZA DUŻA DLA TWOJEJ MASY.

Co robisz z tym numerem? Po pierwsze, ciesz się, że twój drugi numer nie jest taki sam jak twój pierwszy, ponieważ oznaczałoby to, że albo będziesz musiał stracić dużo na wadze, albo twój wskaźnik wiosny nie będzie na boisku. Z reguły w przypadku dużych rowerów statyczny zwis powinien wynosić od 30 mm do 40 mm. Jeśli po ustawieniu ugięcia wyścigowego twój ugięcie statyczne jest większe niż zalecane 40 mm, twoja sprężyna może być zbyt sztywna dla twojej wagi. W tym przypadku sprężyna nie jest wystarczająco ściśnięta, aby umożliwić zawieszenie wystarczająco duże rozciągnięcie. Zbyt sprężysta sprężyna nie pozwala zaczepić tylnej opony przy przyspieszeniu i przenosi więcej energii uderzenia na rowerzystę.

JEŚLI STATYCZNA SAG JEST MNIEJSZA NIŻ 30 mm W TYŁU, SPRĘŻYNA MOŻE BYĆ
ZBYT MIĘKKI DLA TWOJEJ MASY. W TYM PRZYPADKU WIOSNA WYMAGA TAK
DUŻO WSTĘPNE, ABY OSIĄGNĄĆ PRAWIDŁOWY WYŚCIG, ŻEBY
TWOJE TYLNE ZAWIESZENIE JEST BLISKIE.

Jeśli ugięcie statyczne jest mniejsze niż 30 mm z tyłu, sprężyna może być zbyt miękka dla twojego ciężaru. W tym przypadku sprężyna wymaga tak dużego napięcia wstępnego, aby osiągnąć odpowiedni ugięcie wyścigu, że zbliża tylne zawieszenie do zawieszenia. W wyniku tego przenoszenie ciężaru jest nieprawidłowe, a tylny koniec wyskakuje przy równomiernym lekkim hamowaniu w zakręty lub zjazdy ze wzniesień i może wydawać się luźny i zwarty, szczególnie podczas przyspieszania w bardziej płaskich zakrętach.

Pamiętaj, że to tylko wskazówka. W przypadku Supercross często pcham statyczny zwis powyżej 40 mm, podczas gdy dla cięższych lub wyższych jeźdźców mogę zmniejszyć liczbę. Innym przykładem, kiedy mogę zalecić nieco odstępstwo od tych wytycznych, jest praca z Jamesem Stewartem. Byłem w stanie uciec od bardziej statycznego ugięcia, ponieważ James jeździ bardzo daleko na rowerze i rzadko zbyt mocno obciąża tył.

Są też lekcy jeźdźcy, którzy mogą uciec od bardziej statycznego ugięcia. Na przykład Blake Baggett ma te same zalety bardziej statycznego zwisu, co James Stewart, mimo że jest lżejszy i jeździ w bardziej neutralnej pozycji. Z drugiej strony Ryan Villopoto uwielbiał dużo się poruszać na rowerze, kierować tylnym kołem i młotkiem na zewnątrz. Mógł uciec z mniej statycznym ugięciem swojej sprężyny uderzeniowej.

Kiedy zrozumiesz korelację między ugięciem wyścigowym a ugięciem statycznym i poczujesz, że jesteś bliski uzyskania prawidłowego tempa ugięcia tylnego, możesz łatwiej wybrać tempo przedniego sprężyny lub ciśnienia powietrza. Pamiętaj, że niezależnie od tego, jaką jazdę jeździsz i niezależnie od tego, jakim jesteś jeźdźcem, statyczne zwisanie jest pomocną wskazówką, aby Twój rower czuł się lepiej wyważony.